De schaamte voorbij | Deel 7: Toen met Els – Natasja van Loenen

Tien jaar geleden stond mijn wereld op zijn kop. Ik werd geconfronteerd met een uitdaging die ik niet had zien aankomen en waarvan ik dacht dat het mij nooit zou overkomen: een burn-out. Die periode in mijn leven was gevuld met onzekerheid, uitputting en machteloosheid. Ik voelde me compleet verloren. Wat volgde was een wankele weg naar herstel. Uiteindelijk heeft dit mij sterker gemaakt en ben ik nu de persoon die ik wil zijn, zonder compromis.

In deze blogserie “De schaamte voorbij” deel ik mijn persoonlijke verhaal*. Van de dieptepunten tot de momenten van doorbraak. Ik nodig je uit om met me mee te kijken, te luisteren en te voelen.

Sophie heeft net een mail van Riekie binnengekregen. Riekie was één van de oudgediende van het team en mailde haar om haar een hart onder de riem te steken. Riekie was één van de meest uitgesproken mensen uit haar team en stak haar afkeer van Cathelijne niet onder stoelen of banken. Op dit moment was Sophie daar heel blij mee, gezien het haar zelf maar niet lukte om echt boos te zijn op Cathelijne zonder schuldgevoel. Ze kon nog wat van Riekie leren.

Riekie had van de zijlijn ook genoeg meegekregen van de strubbelingen tussen Sophie en Cathelijne. Ze kwam opvallend vaak even binnenlopen als Sophie net weer in gedachten van het kantoor vandaan kwam, waarschuwde haar als Cathelijne op oorlogspad was en vertelde nooit waar Sophie was als Cathelijne het vroeg. Dan kwam ze dat achteraf op samenzweerderige toon aan Sophie vertellen. Daar kon Sophie natuurlijk niet in meegaan, maar als ze heel eerlijk was, moest ze vanbinnen altijd even grinniken wanneer ze Riekie weer aan zag komen. Ze was Riekie dankbaar voor haar onvoorwaardelijke steun. Zoals toen met Els.

Deel 7: Toen met Els

Lisa was net op weg naar buiten toen ze de deur van de locatiemanager open zag staan en besloot even naar binnen te lopen om kennis te maken. Cathelijne was zich net een beetje aan het vervelen en besloot de jonge aanwinst van HR eens flink onder de loep te nemen. Het kost haar minder dan vijf minuten om de onbevangen spruit helemaal uit te knijpen. Lisa snapte er helemaal niets van toen Cathelijne met vuurspuwende ogen haar kantoor uitbeende richting het kantoortje van Sophie en besloot met stille trom te vertrekken. Ze had haar alleen maar vertelt over het goede gesprek dat ze net met Sophie had gehad.

Opwindbare autotjes

Sophie had namelijk een probleem. Nou ja, Els had een probleem en Sophie had zich dat nogal aangetrokken. Els was een van de jongere leden van team Fontein op het St. Vitus met haar 48 lentes. Haar man was 11 jaar ouder en had recentelijk een ongelukje gehad op het werk. Nou ja, ongelukje, zeg maar gerust ongeluk. Een collega had bij het werken met de heftruck per ongeluk een stellingkast omgeduwd. Niet zo’n schattig handzaam stellingkastje dat je in je schuur hebt staan, maar zo’n industrieel ding waar weet-ik-hoeveel pallets in opgestapeld kunnen worden.

Een pallet met opwindbare autootjes is toen naar beneden komen zetten en voor Jan het door had lag hij bedolven onder de kleurige kinderspeeltjes. Toen Els het haar vertelde had Sophie een kleine grinnik niet kunnen onderdrukken. Niet omdat ze het leuk vond dat Jan een ongeluk had gehad, maar wel door de heerlijke verbeeldingskracht waarmee Els het kon vertellen. Els had het haar ook niet kwalijk genomen, ze moest er zelf ook om lachen. Toch was die humor maar een dun buitenste beschermingslaagje. Els maakte zich namelijk ontzettend zorgen.

De operatie van Jan

Els was nu dus bij Sophie binnengelopen, omdat Jan over een paar maanden onder het mes moest. Hij was nu te zwak voor een ingrijpende operatie. Hij had interne bloedingen gehad waar hij echt eerst van moest herstellen. Zijn ruggengraat had een flinke klap gehad, dus was er over 4 maanden vast een operatie ingepland. Daarna zou hij een tijd echt niets meer kunnen. Daarbij woonde hun volwassen dochter thuis. Zij was verstandelijk beperkt en had elke dag hulp nodig. Normaal stemden Els en Jan hun roosters op elkaar af, zodat er altijd iemand thuis was om voor Mieke te zorgen, maar Jan kon dat nu al nauwelijks aan, laat staan na de operatie. Al met al zat Els behoorlijk met haar handen in haar haar. Ze kwam bij Sophie om te vragen hoeveel vakantiedagen ze nog had en of ze die kon opnemen na de operatie van Jan.

Toen Els hoorde dat ze nog maar krap twee weken aan vakantiedagen had staan, was ze zichtbaar aangeslagen. Ze spraken nog even verder over de zorg voor haar man en Sophie probeerde positief te blijven. Ze gaf Els aan dat ze het tegen die tijd heus zouden regelen. Els leek er niet gerust op, maar legde zich er toch gelaten bij neer.

Het liet Sophie niet los, dus begon ze te googelen. Ze vond wat informatie over de operatie die Jan moest ondergaan en snapte meteen waar de zorgen van Els vandaan kwamen. Twee weken was lang niet genoeg. Hij moest twee weken na de operatie helemaal plat en daarna zou nog een flink revalidatietraject volgen. Els had lang niet genoeg aan die twee weken. Daarbij zou ze dan ook helemaal geen vakantiedagen meer over hebben om zelf nog een beetje tot rust te komen. Het zat Sophie niet lekker.

Tussen Cathelijne en Lisa

Sophie was zo slim geweest om tegen Cathelijne te zeggen dat ze even wat zaken uit moest zoeken rondom het opnemen van vrije dagen voor Els. Cathelijne had niet doorgevraagd en haar verwezen naar HR. Dat was precies wat Sophie wilde. Ze wist dondersgoed dat Cathelijne erop zou staan dat Els haar vakantie uren zou gebruiken en verder niets als ze precies zou weten wat de situatie was. Cathelijne stond nu niet bepaald bekend om haar toegefelijkheid.

De volgende dag besprak Sophie de casus met haar HR-adviseur Lisa. Lisa was een junior adviseur die nieuw in dienst was. Ze ondersteunde een handjevol teammanagers met het personeelsbeleid. Ze besprak de mogelijkheden en kwam erachter dat Els niet alleen zorgverlof op kon nemen, maar dat er ook nog een potje was om wat extra aan te vullen als het zorgverlof onvoldoende was. Top! Zo ver geen problemen.

Waar Sophie geen rekening mee had gehouden, was dat Lisa nog nooit met Cathelijne te maken had gehad en dus niet voorbereid was op de onverwachte vragenvuren. Cathelijne had last van micromanagementmomentjes. Dan dook ze bovenop je en wilde ze ineens tot in detail weten waar je mee bezig was, welke keuzes je had gemaakt en waarom. Dat eindigde meestal pas als ze iets had gevonden waar ze het niet mee eens was. Dan gaf ze je de opdracht om het op te lossen en met een beetje geluk mocht je dan weer gaan.

Laat ze nu net zo’n momentje hebben als Lisa besluit om even binnen te wandelen bij Cathelijne. Ze was immers net nieuw, dus het leek haar een goed idee om zichzelf meteen maar goed te laten zien. Vol trots vertelde ze Cathelijne over haar oplossing voor het probleem van Els. Nog voordat ze het hele verhaal verteld had, schoot Cathelijne haar kantoor uit richting Sophie, een verbijsterde Lisa achterlatend.

De confrontatie met Cathelijne

Riekie was net de was aan het sorteren op de gang bij het kantoor van Sophie. Ze zag Cathelijne aan komen lopen en zag haar net te laat om nog ongezien weg te kunnen duiken. Cathelijne stormde het kantoor van Sophie binnen, om binnen vijf seconden met rood hoofd weer te verschijnen in de deuropening. Haar ogen scande de gang en het leek wel of Riekie haar toen pas opviel. “Waar is Sophie?”. Riekie haalde haar schouders op. Ze wist dat Sophie een wandeling met Vera was gaan maken, maar ze was zeker niet van plan om Cathelijne dat aan haar neus te hangen. Ze herkende de donderwolken rond het hoofd van Cathelijne als geen ander. Tierend liep Cathelijne de gang weer door naar haar kantoor. Je kon de klap van de deur bij de receptie horen.

Lisa stond als aan de grond genageld aan de andere kant van de dichtslaande deur en bevond zich ineens oog in oog met een pisnijdige Cathelijne. Nu Sophie niet in de buurt was, besloot Cathelijne Lisa maar eens haarfijn uit te leggen dat dít dus echt niet de bedoeling was.

Sophie rilt als ze terugdenkt aan de confrontatie die volgde. Cathelijne was al afgekoeld voor ze terugkwam van de wandeling. Je zou denken dat dat gunstig was, maar dat maakte haar alleen maar enger. Ze leek dan zo redelijk, terwijl ze ondertussen je hele plan rechtstreeks de prullenbak in bonjourde. Ze kon poeslief de poten onder je stoel wegzagen, waardoor je je weg liet sturen met heel veel vragen en geen enkele oplossing. Je kon niet anders dan toegeven. Gelukkig was die overwinning dan meestal ook genoeg. Ze controleerde daarna vaak niet meer wat je nu wel en niet deed, dus uiteindelijk heeft Els haar verlof gewoon gekregen. Maar man, man, wat had Cathelijne Sophie onzeker gemaakt in die periode.

* Uit privacyoverwegingen zijn namen en persoonlijke kenmerken in dit verhaal aangepast.

** Dit artikel werd eerder gepubliceerd op mijn website. Voor alle blogs kijk op nvlcoaching.nl/blog.

CONTACT

© 2024 Natasja van Loenen – Alle rechten voorbehouden